Avontuur in Namibie

Avonturen hebben we genoeg beleefd in deze korte vakantie naar Swakopmund, Namibie. Maandag ochtend gingen we met zijn allen (alle collega's die in ze zelfde account als Robert werken + partner + kinderen) in een klein vliegtuig (50 stoelen) naar Walvis Bay. De vriendinnetjes van het weekend Kaapstad waren er ook weer bij, dus een beetje medelijden met de andere mensen in het vliegtuig hadden we wel. 's Avonds hadden we bij het hotel een vis bbq en maakte we snel kennis met het weer: koud en winderig. Robert had geen lange mouwen bij zich dus in het hotelshopje nog maar snel een fleece jacket gekocht.
Dinsdag ochtend 8 uur moesten we verzamelen voor een boottochtje langs de kust. Het weer was gelukkig iets warmer dan het eruit zag. Het was een super leuke boottocht en de kinderen vonden het geweldig.
Veel zeehonden, met baby. Dat is wat Fleur ons probeert aan te wijzen.

's Morgens nog een grijze lucht, bij de lunch was het gelukkig opgeklaard.

Veel zeehonden in het water, maar soms kwamen ze ook op de boot gesprongen... Een keer werd ik zelfs weggeduwd door een zeehond die zo van achteren op de boot sprong op de bank waar ik met Fleur zat.

Veel pelikanen en ook nog dolfijnen gezien. Maar die laatste zijn te snel voor de foto. Daarnaast was het een beetje gevaarlijk om vanuit de boot die op topsnelheid dolfijnen volgt, foto's te maken en tegelijkertijd Fleur vast te houden zodat die niet over boort zou vallen.

Net toen het een beetje begon te vervelen, was daar lunch op een verlaten stukje schiereiland. Champagne met oesters (jekkie) als vooralf. Daarna was er lekker boerewors en varkensfillet met salade.

Ook voor de plasserige mens was zelfs gezorgd.

Fleur met het dessert, meloenspies. Zoals je ziet het weer is omgeslagen naar erg warm. Fleur was uiteraard in de zee gevallen tijdens het spelen en moest de rest van de trip kleren van Julie aan.

Woensdag ochtend zijn we de uitdaging aan gegaan om te gaan sandboarden, met kinderen.... Maar om naar beneden te kunnen glijden, moet je wel eerst de duinen op. Fleur had geen probleem, die zat lekker bij Robert op de nek. Robert had het dus wat extra gewicht om naar boven te sjouwen. Julie vond het niet zo een goed idee... en moest onderwerg een beetje huilen. Het zand is ook erg heet en zij zakt natuurlijk verder weg in het zand dan wij. Maar op eigen kracht is ze wel naar boven geklommen.

Het is echt heel hoog zoals je ziet. Op een plank van cartboard ga je met een snel heid van ca 60km per uur op je buik weer naar beneden. Sturen kan je niet, wel remmen door je voeten in het zant te boren. Fleur vond het erg leuk boven op Robert's rug, hoe harder hoe beter. Julie iets minder, maar ze durfde wel! Ik heb maar goed mijn voeten in het zand gestoken. Julie en Fleur lagen boven op onze rug en moesten zich dan goed aan ons vasthouden.

's Avonds hadden we het eigenlijke kerst feestje van het werk. We werden meegenomen de woestijn in. Op deze plek kregen we onze sundowners met een snackje. Julie en Fleur gingen direct voor de kaasblokjes en crackers. Daarna hebben ze flink met brokken steen lopen sjouwen om een berg te maken.

Toen het donker was, werden we naar een andere plek gebracht tussen de rotsen. Het was helemaal verlicht met kleine lampjes en vuurtjes ook was er een afrikaanse band aan het zingen. Heel gezellig allemaal. Deze keer was er wel gedacht aan het weer, over stonden lekkere warmte paddestoelen. De kinderen en ook wij trouwens kregen nog allemaal een cadeau van de Kerstman. Na het eten was er nog een dj dus er kon ook nog gedanst worden.

De volgende dag was het al weer tijd om naar huis te gaan. Maar het zou geen eenvoudig tripje worden deze keer. Toen wij eindelijk aan de beurt waren om in te checken, SAA is niet een van de snelste, kwam er het bericht; helaas vanaf nu kan er niemand meer in, het vliegtuig is te zwaar. Blijkt dat de startbaan te kort is om een volgeladen klein vliegtuig (die zelfde 50 stoelen als op de heenweg) te laten opstijgen. En nu... wachten. Na een uur wachten wordt ons verteld dat we vanuit Windhoek naar Johannesburg kunnen vliegen. Dat vliegtuig vertrekt om 20.00 uur. Het was nu 15.00 uur. MMmm kunnen we dat halen? Om 15.30 kwam dan eindelijk onze taxi die ons en nog 2 mannen (andere mensen waren terug naar hun hotel gegaan) naar Windhoek zou brengen. Ik denk dat de taximan erg hard reed, we haalden alle auto's in. Het is namelijk een behoorlijke afstand en we hadden niet veel tijd. Julie en Fleur lagen lekker op onze schoot in slaap gevallen. En dan denk je dat het wel zal halen, gebeurt er dit.

Vliegt er een Taranthaler tegen je voorruit... Gelukkig net niet aan de bestuurders kant, maar gevaarlijk is het wel. We moesten nog zo'n 150 km, met een snelheid boven de 120km/u kon het raam er volgens ons toch zo uitvliegen. Zonnebrillen dus maar op. Zelfs 2 politieposten lieten ons door. Robert had uit voorzorg bij het tanken toch maar even flink gepind, je weet maar nooit of je nog een andere taxi moest laten komen. Hoefde gelukkig niet. Om 19.47 waren we aan het inchecken. Snel door de douane..... shit Fleur had geen entry stempel voor Namibie in haar paspoort, nu kon de douane dame geen exit stempel zetten. Nee wij controleren dat niet, het duurde zolang bij de douane toen we erin gingen, dachten dat we wel 4 stempels zouden hebben gekregen in die tijd. Ja we moesten ook 1 voor 1 ons aan de douane presenteren niet 4 tegelijk. Ja natuurlijk volgende keer bla bla. Gelukkig mochten we door. Snel het vliegtuig in. Om 00.30 uur lagen we lekker in bed.