Vorige week zaterdag was de bruiloft van een collega van Robert. Het regende (hard), het verkeer zat helemaal vast en de driver kon de goede kerk niet vinden. Een ritje van normaal 15 minuten duurde nu 3 kwartier. Op de uitnodiging stond dat de ceremonie om 11 uur zou beginnen. Om 11.25 hadden we de juiste kerk gevonden. We waren nog net niet de eersten. Even wachten dus. Om 12.15 arriveerde het bruidspaar. Zoals gebruikelijk was het een vrolijke bedoeling met veel muziek. Julie en Fleur vonden het wel een beetje lang duren. En gelijk hadden ze. Na ruim 2 uur liep het kersverse echtpaar pas officieel getrouwd de kerk weer uit. Gelukkig had ik nog een paar snoepjes in mijn tas.
We waren ook voor de Soirée uitgenodigd. Om 19.30 zou het bruidspaar ons bij de deur verwelkomen. Aangezien Robert al vaker naar dit soort gelegenheden was geweest, vertroken we om 20.30. Het regende nog steeds, het zaterdagavond uitgaansverkeer was druk en de night driver kon de feestzaal niet direct vinden. Gaf niets het bruidspaar arriveerde om 22.30. Het buffet werd nu volgens Kameroenees protocol geopend; eerst het bruidspaar, dan de ouders, directe familie etc. etc. Gelukkig had de Ericsson stafel een redelijk hoge status en konden we aansluiten. Een Kameroenees buffet stinkt. Op de een of andere manier lukt het hier niet om typisch Kameroenese gerechten lekker te laten ruiken en ziet het er ook niet aantrekkelijk uit. Dus voor ons geen Ndole, manioc, gefituurde stukken vis, brokken vlees of glibberige guave pure. Ook de salade hebben we hier toch maar laten staan. Maar de gekookte groenten, rijst en kipstukken waren prima van smaak. Onze tafelgenoten, enkele collega's met hun vrouwen, aten trouwens ook alleen de 'zo normaal mogelijk lijkende gerechten'. De feestzaal was erg mooi versierd met veel goud. Er speelde een bandje dat bekende en minder bekende nummers speelde. En de Kameroenese dames zijn zeer het bekijken waard als ze zich hebben uitgesloofd bij het aankleden, veel kant en glimmende stoffen. Iedereen zag er tip top op zijn best uit. Erg leuk om te bekijken. Nu we de gelegenheid hadden, hebben we wel gevraagd waar ze al die kleren dan kopen want dat blijft altijd een raadsel (matching hoeden en schoenen). Blijkt dat ze veel meenemen als ze naar Europa gaan (de welgestelde mensen dan). Klopt; met een retour Kameroen mag je 46 kg pp meenemen in het vliegtuig. En toch schijn je pakken en lange avondjurken echt op de markt te kunnen kopen. Een kleermaker hoeft dan alleen nog maar het nodige verstel werk te doen. Tja... Als dan het buffet voorbij is en het dansen begint, verdwijnt opeens het bruidspaar. Wij hebben nog even gedanst en zijn om 1.00 naar huis gereden. Het bruidspaar hebben we echter niet weer terug gezien...
Opperste concentratie.
Een nieuwe dansschool in Douala!! Julie en Fleur vonden het harstikke leuk. Fleur was een uur van te voren al helemaal hiper. Juf Martine doet het heel leuk; reuze passen, muize pasjes, standbeelden en ballonnen. Julie heeft wel wat moeite met het Frans, maar ze kijkt wel naar de andere kindjes.
Restaurant/ Pizzeria Paradise (net weer strak in de verf), hier gaan we vaak in het weekend een hapje eten. Als het mooi weer is nemen Julie en Fleur de badpakken mee.
Knutselen.
Fleur wordt enigneer als ze groot is. Zodra Robert zijn gereedschapkist te voorschijn haalt, zit Fleur er boven op. "En waarvoor is dit? Mag ik dat doen? " 
